Puszczanie wianków, potańcówka pod gołym niebem, pogadanki dotyczące ziół i warsztaty plecenia wianków. Do tego koncert muzyki ludowej i pokaz led show.
Na 21 czerwca przypadał pierwszy dzień lata, czyli tak zwane sobótki. To najdłuższy dzień w roku i zarazem najkrótsza noc w roku, z którą związanych było wiele obrzędów. Świętowali także bełchatowianie. W sobotnie popołudnie na błoniach przy Muzeum Regionalnym odbyła się plenerowa impreza „Wianki nad Rakówką”
Współcześnie sobótki, jako rodzaj święta dorocznego obchodzonego w wieczór poprzedzający dzień św. Jana (24 czerwca), najczęściej kojarzone są z formą wiosennej, ludowej zabawy. Ludziom uwczesnego świata czas ten pozwala na krótki odpoczynek i korzystanie z odrodzonych dobrodziejstw natury, w tym słońca źródła życia (którego symbolicznym przedstawieniem jest właśnie ogień, który w tym dniu zachowuje się jak żywy, gra, skacze itp.), ale także wody, bo wierzono, że kąpiel w rzekach przed św. Janem jest szkodliwa i dopiero, jak mówi przysłowie: „Na Boże Ciało (święto czasowo bardzo bliskie sobótkom) skacz do wody śmiało”.
Z kolei dla tradycyjnej kultury słowiańskiej, ale i nie tylko słowiańskiej, sobótki (zwane w Polsce wschodniej także: kupalnocka, kopernocka, kąpała, kupalina, palinocka), to jedno z najważniejszych i najstarszych świąt cyklu dorocznego.
Przypominając najistotniejsze i tradycyjne obrzędy sobótkowego święta można je najkrócej przedstawić poprzez przywołanie symboliki dwóch żywiołów ognia i wody. Treści te wpisane są również w wykonywane wówczas pieśni. Motyw ognia wiąże się z rozpalanym na początku obrzędem nad wodą, a gdy jej w pobliżu nie ma, to na górze lub leśnej polanie miedzy specjalnym ogniskiem.
źródło: pismofolkowe.pl, UM
